domingo, 3 de febrero de 2013

Triste realidad

Te conocí. Al principio me sorprendió tu forma de ser, eras diferente. La verdad, eras diferente a todas las personas que había conocido hasta ese momento. Hacías que me sintiese bien contigo. Sin saber como, lo hacías. Mantenías mi cuerpo atrapado al teclado, durante todo el día. Y lo que sobraba de día, lo pasaba contigo. Pasamos mucho tiempo juntos. Tiempo que nunca olvidaré.

No se que me hizo a estar contigo, era algo extrañísimo. Puede que fuera porque me hacías reír como nadie lo ha hecho. Deseaba volver a escuchar tu voz burlesca riéndose de mi. Recuerdo que lo hacías exagerado, porque te encantaba picarme. Pero, en realidad, desde el primer momento en el que te miraba, esperaba alguna de tus burlas. Te reías de mis imperfecciones, y me encantaba. Tu sonrisa me marcó. 

Tal vez puede que me enganchase su voz. Me atrapó desde el primer día que la escuché. Era tan, mmm... no sé, era diferente, especial; era tuya. Solía soltar muletillas. En realidad, casi todas las que decía se las provocaba yo. Le picaba bastante, y siempre acababa diciendo los mismos ''insultos''. Pero lo decía en broma, y me encantaba. Me daban más ganas de abrazarle aún si cabe. Además, me encantaban sus palabras simplemente porque salían de su boca. Todo lo que esa voz vocalizara, me parecía especial.

Pero un día termino. Sin explicaciones, sin motivos y sin razones, un día todo comenzó a cambiar, y pasé de ser su todo a no ser nada. Lo que tanto tiempo nos unió se convirtió en ceniza en un abrir y cerrar de ojos. Notaba algo diferente en su forma de ser. Empezé a sentir que esa persona ya no me enganchaba. Eché de menos su risa, sus burlas, su voz, su presencia, su ser, y su estar. Pero de nada me sirvió. En realidad, no pensé que fuera a cambiar la relación, pero así fue, y sin motivos aparentemente importantes. Esa alegría de tener un hombro al que llorarle en tu vida se convirtió en la nostalgia de los momentos vividos, que se tradujo en la nada. 

Lo curioso de todo esto, es que sin saber porque, en esa situación que habréis vivido millones de veces, te das cuenta de que nada volverá a ser como antes. Sientes que la persona que te hizo pasar momentos inolvidables se convierte en recuerdo. Nada queda de aquellas ganar de reír sus bromas. Nada queda de aquellas ganas de escuchar su voz. Nada queda de esa persona. Y lo peor de todo, es que nunca encontrarás los motivos reales de este cambio. En esta situación, ¿que hacer? Yo diría que fue bonito mientras duró. 

Las personas van y vienen. Continuamente estas conociendo a gente. Allá donde vas, cada día descubres las vidas de otras personas. Unas personas se convierten en especiales en cuestión de minutos, de segundos. Hay veces que simplemente con una mirada te basta para abrirle el corazón a alguien. Esas son las personas que calan hondo. Otras, sin embargo, se van igual que vienen. 

Disfruta de las que se quedan en ti, y no te preocupes por el mañana. No se sabe hasta cuando estarán, pero de lo único que puedes estar seguro es de que aún están ahí, y que eres feliz con ellas.


Maná - Mi Reina del dolor (Video Oficial)


(Exiliados en la bahía, 2012)                                       Fuente: YouTube

Gracias por leerme, 

¡hasta pronto!

LaTortugaDeMN

8 comentarios:

  1. Y porqué se van sin una razón aparente?? tanto cuesta decir: ya no te quiero?? ya no siento lo mismo?? porqué andarse con rodeos siempre!!!! los rodeos en estos casos, son demasiado dolorosos... Me encuentro en esta situación desde hace dos meses y me sigue doliendo no saber con exactitud porqué lo nuestro acabó, era perfecto!! Hace dos meses me pidió tiempo... pero tiempo para que? yo a el lo sigo queriendo, este tiempo sin él, me está matando... porqué?¿ Si todo iba bien, no habian problemas, porque esto?¿ me alegó bloqueo emocional... bloqueo que ni él sabía porqué...
    esxcusa de cobarde para dejarme sutílmente?¿ no lo se, lo único que se, es que no es justo hacer daño gratuitamente a alguien que te quiere de verdad...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola anónimo!

      Si he escrito esto es porque, me ha pasado miles de veces. Y en todas, al final hay algún motivo escondido... así que posiblemente quisiese dejarte sutilmente como bien dices. Es injusto, por eso es muuy importante aprender a confiar en la gente que lo merece de verdad, y no confiar facilmente con las personas. Al final, hay que ser desconfiado para poder llevar estas situaciones.

      Suerte, que vaya bien! :)

      Eliminar
  2. Nunca he escrito en tu blog, pero hoy me decido. Si, yo también he pasado por una situación así. Para mí la persona en particular fue como los amarillos de los que habla Albert Espinosa en su libro "El mundo amarillo" . Mi conclusión es que todo tiene un principio y ... su final. En mi caso tenía que cortar con una situación que me tenía estancada y me sumía en una profunda tristeza. Le echo de menos, muchísimo, pero si no se cortaba, era una lenta agonía, sobre todo para mí. Sigo viéndole por los mundos "cibernauticos" como a él le gustaba decir, pero intento no coincidir mucho, todavía no estoy curada. Espero estarlo. Fue algo más que un amigo, nunca le olvidaré. Gracias por tus textos, me encantó el paseo por el mar, rememoré los que yo hago continuamente.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Amparo!

      En realidad, como bien dices, hay veces que vale más cortar a tiempo que alargar la agonía. Además, mantenerte enganchado a esa persona provoca que no puedas conocer a fondo otras que puede que valgan muchísimo más la pena, y sin embargo no les puedes hacer ni caso... Así que, ánimo que el tiempo lo arregla todo!

      Si es que, no hay nada como un buen paseo con el mar de paisaje! Chao :)

      Eliminar
  3. Dios, he leído tu entrada y me he sentido como hace dos años cuando leí "Tengo ganas de ti". No sé si te gustará ese tipo de libros que a mí al principio no... (he de decir que el libro no es para nada como la peli, aunque me gustan ambos, pero el libro es mucho mejor), pero fue descubrir a Federico Moccia y ver que ese tipo de géneros literarios también molan. Bueno, dejo de hablar sobre lecturas que soy una friki de ello y podría enrollarme más de la cuenta... xD
    El caso es que he sentido que leía un pasaje que me sé de memoria, porque justo cuando leí el libro estaba en medio de una ruptura... Y te agradezco que me recuerdes todo aquello. Hoy día estoy completamente segura de que aquel dolor que tanto puedes sufrir (por cualquier tipo de relación), te asegura un bienestar futuro. Especialmente si encuentras otras relaciones mejores y los recuerdos con los que te quedas son los buenos, aprendiendo de ese mismo dolor.

    En serio, que increíble escribes. A veces, asustas. Porque es cierto que personas que no conoces pueden estar pasando (o pasaron) por lo mismo que tú y describen perfectamente lo que sientes (o sentiste), mejorando tu éstado de ánimo.

    Un beso, y de nuevo, sigue así (creo que por mucho que te escriba, no dejaré de animarte jejeje) :D

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Ilthys!

      A mi también me encanta leer, la verdad, una forma de desconectar del mundo. Como decía en una respuesta a un comentario anterior, esta situación es muy demasiado común. Gente que aparentemente importa, resulta que se va sin motivos. Respecto a esto, solo decir que esas personas que marchan, en cuestión de tiempo serán substituidas por personas igual o mejores. Yo al menos, confío :)

      Muchísimas gracias por leerme, de verdad. Es un placer que os identifiquéis conmigo. Cosas así hacen que continúe con el blog!

      Gracias! De corazón.

      Eliminar
  4. Espectacular Jordi, ESPECTACULAR.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Eres molt gran Cristian, agraisc molt que encara t'enrecordes d'un ex periodista com jo!

      Espere que et vaja tot el millor possible perque t'ho mereixes, i també espere que em convideu al vostre pis d'universitaris!!

      Un abraç molt fort, gràcies per comentar!

      Cuidat.

      Eliminar